§12.1 Samenlevingsvormen in andere culturen

Polygamie is volgens het Van Dale woordenboek een ‘huwelijk met meer dan één partner’, en monogamie een ‘huwelijk of vaste (seksuele) relatie met één persoon’. ‘Poly’ is het Griekse woord voor veel, ‘mono’ betekent één en ‘gamos’ betekent huwelijk. 

Veel relaties die je hier om je heen ziet zijn monogaam. In Europa heeft een man vaak één vrouw en andersom. Polygamie is in ons land verboden door Artikel 33 Burgerlijk Wetboek Boek 1 waar staat: ‘Een persoon kan tegelijkertijd slechts met één andere persoon door het huwelijk verbonden zijn’. In Marokko, Kameroen, Egypte en Pakistan is polygamie wel toegestaan. In deze culturen kun je heel andere samenlevingsvormen tegenkomen dan die we hier in Nederland gewend zijn.

Polygamie kent twee vormen: polygynie en polyandrie.  Er is sprake van polygynie als één man meerdere vrouwen heeft. Polyandrie is wanneer één vrouw meerdere mannen heeft, wat bijna nooit voorkomt. In Marokko is polygynie toegestaan onder drie voorwaarden. Er moet een te rechtvaardigen reden zijn, de eerste vrouw moet het goed vinden en de man moet genoeg geld hebben om het te kunnen betalen. Polygamie kan fungeren als statussymbool en om rijkdom te laten zien. Twee vrouwen geeft aanzien en je hebt natuurlijk geld nodig om het te kunnen betalen. In tegenstelling tot andere landen waar polygamie is toegestaan, is er in Kameroen geen limiet op het aantal vrouwen waarmee een man kan trouwen.

In het lesboek kon je in de inleiding van hoofdstuk 12 lezen over verschillende gezinssamenstellingen in Nederland. In ons land is een gezin met een vader, moeder en kinderen al een poos niet meer het enige soort gezin. Heel anders is dit in Rusland. Daar verbiedt president Poetin het uitdragen van ‘niet-traditionele seksuele relaties’. Ondanks de kritiek die hij hierop krijgt vanuit verschillende landen, houdt hij hieraan vast. De wet wordt ook wel de anti-homowet genoemd en sinds de invoering ervan in 2013 zijn er al regelmatig mensen aangeklaagd. In augustus 2018 werd voor het eerst een minderjarige Rus veroordeeld.

Een ander land waar de overheid invloed uitoefent op de gezinssamenstellingen is China. In 1979 werd daar de eenkindpolitiek ingevoerd, wat betekende dat ouders maar één kind mochten krijgen. Dit deed de overheid toen omdat ze bang waren dat er anders veel te veel Chinezen zouden komen, meer dan het land aan zou kunnen.

In 2013 begon de Chinese overheid nadelen aan de eenkindpolitiek te erkennen. Wetenschappers hadden het al vaker benadrukt, maar sinds 2013 begon de overheid ook met het versoepelen van het beleid. In 2015 werd de eenkindpolitiek helemaal afgeschaft en is men overgegaan naar een tweekinderenpolitiek. Het land begon steeds meer oudere mensen te krijgen en de economie had dringend nieuwe werkkrachten nodig. Maar de verandering van politiek betekende niet direct een enorme bevolkingsgroei. Veel ouders met een kind, waren zelf ook het enige kind en zijn daar dus aan gewend. Het eerste jaar van de tweekindpolitiek bracht 950.000 ‘tweede kinderen’, extra baby’s dus. Op een totale bevolking van 1,3 miljard mensen, is dat nog geen 1%.

terug naar hoofdstuk 12naar begroetingsrituelen in andere culturen (§12.2)