§1.2 Collectieve rituelen
Een collectieve ritueel is bijvoorbeeld de doop in kerken. Alhoewel het een bekend ritueel is, verschillen sommige groepen in de invulling van het ritueel.
Zo zijn er christenen die bij het woord ‘doop’ denken aan onderdompeling in water van volwassenen. Maar anderen hebben daarbij het beeld van een kind dat besprenkeld wordt. Deze twee groepen vinden hun eigen visie zo normaal dat ze soms weerzin ervaren bij het andere collectieve ritueel.
Bij de christenen is er vaak onenigheid: moet een kind bij de geboorte gedoopt worden of moet iemand zich laten dopen als hij/zij volwassen is? Bij de kinderdoop maken de ouders de keuze voor de baby om bij God te horen. Bij de volwassendoop maakt iemand zelf de keuze voor God.
Nu wordt het aan kinderen simpeler uitgelegd. De boodschap van het volgende filmpje is: met dopen zeg je ‘ja’ op de vraag van God of je bij hem wilt horen. Het filmpje zegt niks over op welke leeftijd het zou moeten. Tegenwoordig is dopen dus veel genuanceerder. Zie het filmpje onderaan de pagina voor meer informatie.
Een ander voorbeeld van een collectief ritueel is een diploma-uitreiking. Hierbij wordt het halen van een examen gevierd en worden er speeches gegeven. Hoe het precies gebeurt, is afhankelijk per school of instituut. Maar het kan ook per land verschillen. Denk bijvoorbeeld aan het vierkante hoofddeksel met kwastje dat je vaak in films ziet tijdens diploma-uitreikingen. Dit hoofddeksel wordt ook wel de mortarboard genoemd en is een onderdeel van het collectieve ritueel van de diploma uitreiking in Amerika. Collectieve rituelen zoals de doop en een diploma-uitreiking kunnen zorgen voor gemeenschapsgevoel, waardoor de groepsidentiteit wordt versterkt.
Terug naar hoofdstuk 1 Naar §1.2 Nature Nurture